Kto pozwala, żeby jesienną nocą 6-7 letnia dziewczynka uganiała po cmentarzu w letniej sukience? Być może rodzice, którzy uciekają od przytłaczających obowiązków w wirtualny świat kreowany np. na Filmweb. Film jest tak głupi, że zasługuje na kilka słów zachęty. Stan umysłu twórców jest znacznie ciekawszy od zmazy, prezentowanej widzom na ekranie jako finalny efekt bolesnego procesu artystycznego dojrzewania. Wszystko wokół krzyczy o potrzebie zmiany, a w głowach ciągle siermiężne średniowiecze, zatem bąki zabawiają się po nocach, buszując wśród grobów z latarkami – szkoda, że nie krzesały iskier, by odpalić łuczywa, bo to trochę zapomniana sztuka. Przyzywanie złych mocy wciąż polega na zajadaniu wszelkiego paskudztwa, z kawałkami ciał ofiar na czele - jak się czciciel zrzyga, to diabli od razu zyskują na szatańskich mocach. Gdyby to był produkt familijny, coś jak „Niebieskie lato”, to rowerki i cmentarne „wyzwania” byłyby całkiem w porządku, ale jeśli to ma straszyć nastolatki, to chyba warto podbić stawkę i wjechać z kamerą na chatę np. pedofila-sadysty, prującego dziewicze brzuszki do taktów jakiejś elektronicznej przeróbki „That’s Life”. W ogóle tzw. kino grozy ostatnimi czasy grozi głównie twórcom, namiętnie upychającym w kadrze kolorowe zlepki repetycji z dzieciństwa zaplątanego w śmierdzącą utlenionym plastikiem taśmę VHS. Ile rozwalonych o nagrobek rowerków, wielominutowych pieszych ucieczek przed zaślinioną sforą i pikników na pozbawionych zasięgu uroczyskach potrzeba, żeby się wyleczyć z wstecznych fascynacji kiczem horroru? Czy ktoś na Filmweb policzył np. produkcje, których opis fabuły zawiera wzmiankę o przeprowadzce do nowego domu, albo chociaż tytuły z numerkiem? Na podobne obrachunki jestem już ciut za stara.