Miałem dokładnie takie samo wrażenie :) W pewien sposób nawet wyprzedzałem myśli domowników. Ach ta wyobraźnia ...

Zgadzam się. Ten film świetnie pokazuje, że bardziej niż okoliczności liczy się nasze nastawienie i sposób patrzenia, a także to, co robimy z naszym życiem tu i teraz. W pewnym sensie wszyscy żyjemy w dniu świstaka - jutra nie ma, możemy przebywać tylko w w chwili obecnej, a przyszłość - kiedy nadejdzie - będzie tym, czym jest teraźniejszość. Kto myśli stale o przyszłości lub innych miejscach, wyobrażając sobie, że gdzieś tam, za jakiś czas, będzie szczęśliwszy, i nie akceptuje tego, co otacza go dziś, ten nie dostrzega, że życie przecieka mu przez palce, a on sam jest wewnętrznie martwy. Ten film genialnie pokazuje jak mozolnie, każdego dnia poszukujemy w życiu sensu, zmieniamy złe nawyki, zdobywamy nowe umiejętności, kształtujemy charakter i pielęgnujemy relacje z innymi - pod warunkiem, że podejmujemy wysiłek, żeby coś w sobie zmienić i czegoś się nauczyć oraz doceniamy świat i innych za to, jacy są. Taka przemiana wymaga czasu i wielu powtórek, popełniania tych samych błędów i wyciągania wniosków. Bywa frustrująca, monotonna, przygnębiająca, ale pojawiają się w jej trakcie chwile odkrywcze i inspirujące, które napędzają nasz rozwój. Z czasem optymizm, empatia i wrażliwość na uroki życia stają się naturą Phila, a on sam przestaje postrzegać pętlę codzienności, w której się znalazł, w kategoriach kary i zaczyna doceniać ją jako dar czasu. Czasu, który można przeznaczyć na rozwijanie talentów oraz bycie z innymi i dla innych - bezinteresownie, spontanicznie, ze szczerą przyjemnością. Dając dużo z siebie, dużo dostajemy w zamian. Kapitalny film, bez łopatologii i z humorem. Godny polecenia wszystkim, którzy czują się z jakichś względów wypaleni :)