I niestety miałem rację – „najstraszniejszy film roku” okazał się a rozczarowaniem roku. A miałem nadzieję, że może tym razem burzliwa akcja marketingowa przełoży się na jakość filmu. Niestety. Pomysł na fabułę dobry, ale sposób opowiedzenia historii wszystko zepsuł. Reżyser jakby wiedział, co chce opowiedzieć, ale nie wiedział, jak to zrobić. W każdym razie ja – patrząc na kolejne sceny – tak czułem. Sprawę dodatkowo pogorszyła jazgotliwa, pozbawiona tematu, nachalna ścieżka dźwiękowa. Można było w ogóle nie dawać tej muzyki - zostawić tylko tę ciszę, odgłosy szmerów i deszczu za oknem. Było by idealnie. A tak? mamy odgłosy kroków gdzieś na piętrze, ale wszystko zagłusza ryczący, jazgotliwy syntezator. Po co?

Forma filmu sprawiła, ze nie potrafiłem wczuć się w fabułę. Jedynie biernie oglądałem, czekają „jak to się wszystko skończy”.

Nie będę spojlerował, o czym jest ten film, ale powiem, że kompletnie nie czuć tej klaustrofobicznej atmosfery, tego zaciskania się pętli na szyi bohaterki (i bohatera), której bym się tu spodziewał. Zamiast stosowania tricków znanych nam już z tanich horrorów (np. matka pod sufitem), reżyser powinien był popracować nad scenariuszem i stworzyć coś niepokojącego, sugestywnego, dyskretnie osaczającego widza.

Cały czas wierzyłem, że najazd kamery na wnętrze domku-makiety w pierwszej scenie, uzyska jakieś głębsze znaczenie i będzie miał mentalny wpływ na fabułę, a nie pozostanie tylko fajnym trickiem operatorskim. No ale cóż. Nawiązanie do makiety domku niby pojawiało się kilkakrotnie w filmie, ale finalnie nie odegrało sensownej roli.