Podchodziłam do filmu z pewną rezerwą, ale od początku pozytywnie mnie zaskoczył. To jest taki horror-nie-horror, bezustannie grający z konwencją, a chwilami naprawdę straszny. Do tego zrealizowany z wielką starannością i fantazją (te makiety domów, nad którymi pracowała Annie - wspaniały pomysł!).

W pierwszej połowie filmu miałam silne skojarzenia z twórcami w rodzaju von Triera czy Aronofsky'ego - równie ciężki klimat, tyle samo psychologicznego zapętlenia. Ale druga połowa "Dziedzictwa" - a zwłaszcza ostatnie 30 minut - to już raczej "Sinister", tyle że w znacznie bardziej ponurym wydaniu. Zresztą, porównywanie obrazu Astera do któregokolwiek mainstreamowego horroru jest chyba jednak nieuprawnione; tutaj strach widza ma służyć pewnej szerszej, pełniejszej wizji artystycznej. Przynajmniej ja to w ten sposób odczytuję.

I wszystko byłoby znakomicie, gdyby nie ta końcówka - ani straszna, ani głęboka, ani potrzebna. Ktoś już pisał nad tym forum, że przy ostatniej scenie zaczął się śmiać. W ogóle mnie to nie dziwi. Sama się wprawdzie od śmiechu powstrzymałam, ale do teraz zadaję sobie pytanie, co podkusiło twórców, żeby aż tak schrzanić film, który miał szansę być absolutnie wybitny. No, trudno. Trzeba się cieszyć tym, co jest. Bo jest zupełnie dobrze.