Uważam, że największą krzywdę temu filmowi robi klasyfikowanie go jako horror.

Jeśli chodzi o charakterystyczne motywy i konstrukcję, to jak najbardziej można obraz Astera tym sformułowaniem określić. Jednakże, w zbiorowej świadomości wraz z podziałem filmów na gatunki nadaje się im również pewne funkcje, jakie powinny pełnić.

Idąc tym tropem, komedia ma nas śmieszyć, a horror straszyć. Widza, który idzie na Hereditary bez wcześniejszego researchu, z doskoku, generalnie nie interesuje, czy film będzie dobry. Interesuje go przede wszystkim, czy będzie go dobrze straszył.

Dziedzictwo, będąc filmem niezbyt przerażającym, traci uwagę odbiorcy, który spodziewał się czegoś zupełnie innego. Horror jako gatunek jest zbyt często traktowany jedynie jako głupia i odmóżdżająca rozrywka, mająca chwilowo podnieść ciśnienie co po niektórym bardziej bojaźliwym widzom.

Dlatego nie dziwi mnie, że większość komentarzy jest w stylu "co to za gówno", "w ogóle nie straszne" i "śmiałem się przez cały seans". Hereditary jest w mojej ocenie przede wszystkim dobrym filmem, nie oceniam go jako horroru, bo nie szedłem na horror. Szedłem na film, o którym słyszałem, że jest fajny. I były zarówno momenty, przy których atmosfera była gęsta i przygnębiająca, jak i takie, przy których miałem ogromnego banana na ryjcu. I za to temu filmowi dziękuję, bo wywołał emocje, nieważne jakie.

Każdemu kto się wybiera, polecam najpierw zadać samemu sobie pytanie - czy chcę iść na dobry horror czy na dobry film?