Chodzą do ostatnich klas podstawówki, wyczekują pierwszej miesiączki, spędzają czas na placu zabaw, nad jeziorem, tańczą z przyjaciółmi na urodzinach do gry rytmicznej i zadają rodzicom pytanie w formie udawanego wywiadu, czy były planowane. Jakie to jest uroczo prawdziwe! Pani reżyser i jej dwie bohaterki świetnie się ze sobą dogadują i łączą siły, by przedstawić ich świat po prostu takim, jakim jest. Mundurki w szkole, pierwsze myśli na dany temat, martwienie się o przyszłość, wspólne i ciche leżenie w łóżku służące dzieleniu się z najlepszą koleżanką przemyśleniami. Albo wygłupami. To naprawdę wspaniałe doświadczenie dla wszystkich, trafić z dokumentalnym zacięciem na takie dziewczyny – wspaniale się je obserwuje i słucha, a one z odwagą korzystają (nie wykorzystują!) daną im okazję. Kamera nie słucha ich jako jedyna, ale daje im dodatkowe możliwości.

To godzina oglądania dosyć zamożnej polskiej rodziny, która pod większością aspektów wypada na „zwykłą”. Zwyczajną, przeciętną, typową. Bez dramatów, bez wielkich zmian, po prostu codzienność, w której odnajdą się młodzi oraz starsi. I ci naprawdę starzy. Tytuł dla każdego, bez jednoczesnego samoograniczania się pod jakimkolwiek względem. Dziewczyny mieszają angielski z polskim, siedzą na telefonach i gadają o ciuchach, a widz widzi w tym naprawdę dużo.

Tylko błagam – weźcie wróćcie do czasów, gdy ludzie na ekranie mieli imiona. Jedna nazywa się Jagoda, a jak druga? Muszę wracać do opisu, że Zuzia, bo film chyba tylko raz użył tego imienia. Jagoda przynajmniej padła z cztery razy. Która jest która? Nawet nie będę zgadywać…