Jestem pod wrażeniem ilości niecodziennych historii przedstawionych w ciągu zaledwie jednej godziny. Zmieścić w jednym filmie opowieść o pielgrzymach okrążających na kolanach święte wzgórze, historię wychowanego w sierocińcu nietypowego dzwonnika, młodzieńca, który uważa się za Jezusa powtórnie nawiedzającego Ziemię (tylko dlaczego Jezus mówi po rosyjsku?! Każdy wie, że Jezus mówi po polsku), szamanów znad Jeniseju, bioenergoterapeuty (?), muzyków w Tuwy grających i śpiewających z płynącymi w tle krami lodowymi i wiernych czołgających się po cienkim, wydającym niesamowite dźwięki (Pink Floyd?) lodzie mógł tylko Herzog. Bohaterowie jak zwykle nietypowi, nie pomagają może w zrozumieniu życia duchowego statystycznego Rosjanina, ale nikt też nie powiedział, że powinni.
Prawdopodobnie jeszcze większe wrażenie niż na mnie film może zrobić na widzach zachodnich, którzy wcześniej nie widzieli prawosławnego chrztu czy nie mieli okazji oglądać w dzieciństwie Zbyszka Nowaka w TVP. Scena energetyzacji wody to swoja drogą mistrzostwo. Kiedy bioenergoterapeuta zaczyna intensywnie wymachiwać rękami i jednocześnie rozlega się śpiew chóru cerkiewnego przez kilka sekund wpatrujesz się w widoczną zza pleców mistrza ceremonii publiczność zastanawiając się czy to na pewno nie oni śpiewają.