ECHO Yama Larmasa to hollywoodzki ramake horroru z Filipin, który po 4. latach podpisał ten sam twórca.
Film wielkiej kariery nie zrobił i nawet na rodzimym rynku trafił prosto na DVD.

W POlsce dystrybutorem ECHA jest niezależna firma MONOLITH, która na DVD sprowadza do naszego kraju pokaźne grono mniej lub bardziej niszowych tutułów z całego świata. Tym samym dystrybutor wykonuje na naszym rynku bardzo dobrą robotę. Wydanie w Polsce ECHA też cieszy. Z tym, że skormne edycja DVD już mniej. Trudno było się tu spodziewać jakiegoś rozbudowanego zestawu dodatków.
Horror jest zaoferowany w dwóch wersjach ścieżki dźwiękowej (polskiej z lektorem oraz oryginalnej z napisami) i jest ona bez zarzutu. Gorzej ma sie sprawa jeśli idzie o obraz w formacje 4:3. TRansfer z innego formatu okazał się tu być nie do końca fortunny i obraz jest nieco ucięty na obu bokach. Są ujęcia (łącznie z napisami początkowymi) gdzie troszkę to widać. Na szczęście nie tak bardzo przeszkadza to w odbiorze filmu- jednak wada ta jest faktem.

ECHO to kolejny obok dość fatalnego DOMOWEGO PIEKŁA z Famke Janssen film interwencyjny w kostiumie nastrojowego horroru.
Obraz Yami Larmasa mimo niskiego budżetu zrealizowany jest dość solinie, ale niestety niczym specjalnym też nie zachwyca.

ECHO to bowiem horror opowiadający się przeciwko przemocy domowej oraz społecznej znieczulicy z jaką spotykamy sie (nie tylko) w dużych miejsckich aglomeracjach.
Przesłanie to oczywiście słuszne, szczytne i wzniosłe. Szkoda tylko ,że podane zostało w tak łopatologiczny sposób.

ECHO jest filmem o rozbraająco prostej fabularnej konstrukcji. Filmowa tajemnica nie jest też specjalnie trudna do odczytania. W sumie reżyser i cała ekipa wytrwanego widza filmu grozy nie jest w stanie czymś specjalnie zaskoczyć.
Dodatkowo film ten ma dość kiczowate i nie do końca przekonujące zakończenie.
Do straszenia widza twórcy używają dość prostych i niezbyt wyszukanych metod- a to jakieś krzyki, a to jakieś walenie i skrzypienia, palce wyststające ze ścian itp.
Arsenał to dość wyświechtany, a wobec fabularnej mizerii ECHO z czasem bardziej nuży niż wciąga.

To co jednak należy zapisać na plus to fakt, iż produkcja ta ma dobre i klimatyczne zdjęcia. Znajdziemy tu może ze 2 sceny gdzie twórcy zadbali nawet o całkiem dużą dawkę suspensu. Horror ten nie szokuje krwawymi scenami, a zdecydowanie częściej stara sie budzić niepokój w bardziej subtelny sposób.
Szkoda tylko, że za mało w tym filmie oryginalności i ciekawych pomyslów bu uznać go za udany i odkrywczy.

Jeśli idzie o aktorstwo to jest nawet przyzwoite. Jasse Bradford stworzył tu nawet dość wiarygodna kreacje. Nieco gorzej wypada tu natomiast partnerująca mu Amelia Warner.

ECHO to horror dość sztampowy i do bólu wtórny. Oferowana tu fabuła jest też dość oklepana, a cały film pada w dość kiczowatym finale.
To co tutaj cieszy to sprawna realizacja, przyzwoite aktorstwo i może z 2 budzące pewnien dreszczy emocji sceny.
Jak na klasowy i warty uwagi widza film grozy to na mój gust zbyt mało.

Można sobie darować seans.