Wiem, ze może się to wydać niektórym śmieszne, tym bardziej, że inny wątek mojego autorstwa na temat tego filmu, widnieje poniżej. A jednak. Myliłem się, myliłem się i to bardzo. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ stać mnie na to. Stać mnie na to aby przyznać się, że moja poprzednia ocena "Elegii" wypłynęła po prostu z lenistwa, stąd, że nie chciało mi się obejrzeć tego filmu bardziej uważnie, nie chciało mi się bardziej go zrozumieć, a może zrozumieć w ogóle.

Niedawno obejrzałem "Elegię" ponownie, spokojnie, bez nerwów, i... byłem zachwycony jego kulturą, dystansem, spokojem, ciszą. Rezultat jest tego taki, ze wciąż wyrzucam sobie te moje nieszczęsne poprzednie zdanie na temat dzieła Isabel Coixet. Myliłem się a że nie jestem krową (swoją drogą dlaczego to zupełnie niewinne zwierzę firmuje tezę o stałości poglądów?), stąd niniejszy temat.

"Elegia" jest filmem bardzo dojrzałym. Tak jak dojrzali są jej bohaterowie. Jedno bardziej drugie mniej i nie chodzi tu bynajmniej o wiek. To co mnie w filmie Coixet chyba najbardziej urzekło to gra ciszą. UWAGA, SPOILER! Jest scena w której Consuella pyta Davida czy nadal będzie się z nią kochał kiedy straci pierś na skutek nowotworu. David nie odpowiada, patrzy na dziewczynę w milczeniu. Dziewczyna przeprasza. Nawet jeżeli cała reszta byłaby nie warta uwagi, fałszywa, i nie mająca wiele wspólnego z rzeczywistością, za tę jedną scenę dałbym Coixet, Kingsleyowi i Cruz z kilka Oscarów.

Właśnie cisza uczuć jest w tym filmie najważniejsza.