To naprawdę zabawne kiedy występek nazywa się cnotą. Recenzja i co poniektóre opinie czynią z tego prostego, kompletnie mało znaczącego filmu nieomal kanoniczne arcydzieło. Tymczasem powstał film nieznośnie banalny, no bo o czym jest "Elegia" Albo inaczej, czym nie jest? Problem tego filmu polega na tym, że wystarczy opisać go jednym zdaniem i... mówi się o nim wszystko, wszystko do tego stopnia, że nie ma potrzeby go oglądać. Zero zaskoczenia, zero zwrotów akcji za to głębia kryjąca spore pokłady męskiego szowinizmu. "Aha", pomyślałem w swoim czasie czytając zapowiedz nowego filmu Isabel Coixet.

Mimo wszystko... UWAGA, SPOILER!

"Dziadek zakochuje się w kobiecie, która mogłaby być jego wnuczką" - myślę sobie. "Aha, a zatem dziadek będzie miał wyrzuty czy słusznie robi wiążąc się z osobą dużo od siebie młodszą. I oczywiście dziadek ma wyrzuty sumienia. "Aha" - myślę sobie dalej. "dziadek będzie miał wyrzuty sumienia, no ale będzie tej kobiety pożądał, wiadomo, młode ciało, tym bardziej ponętne kiedy swoje własne już nie takie jak kiedyś" I oczywiście dziadek wielce pożada. "Aha" - myślę sobie na końcu - "Jak to często bywa, dziewczyna zachoruje na raka! a dziadek będzie się nią do końca opiekował" No i dziewczyna choruje na raka a dziadek się nią opiekuje. Koniec filmu. Coś ominąłem? Po co oglądałem ten film, przecież mogłem jedynie przeczytać recenzję i dowiedziałby się DOKŁADNIE tyle samo, ile dowiedzieli się widzowie "Elegii" . Pani chyba żartuje, pani Coixet.

Grzech tego filmu leży w jego totalnej przewidywalności. No bo jak miał sie zachować David? Nie wiem, być dumnym ze swojej męskości? Traktować siebie i swoją wybrankę na równi? Być przekonanym, że czas się go nie ima? Jaką miał alternatywę wobec tej, która została przedstawiona w filmie? Żadnej. Dlatego film jest jaki? Nudny? Bardzo nudny? Przewidywalny? Bardzo przewidywalny?

Jak zawsze, zblazowany staruch ślini się do młodej kobiety i naturalnie nie stać go na odrobinę godności aby dać sobie spokój z tego typu związkiem, wyrozumiałości dla siebie samego, dystansu. NO WAY. Zblazowany staruch kiedy przydarzy mu się okazja nie pogardzi nawet nastolatką, tracąc przy tym swoją godność, swoją wyrozumiałość, swój dystans. A zatem zblazowany, stary, (jakże mogło by być inaczej) Philip Roth walną książkę w której dał upust swoim zaślinionym starym pragnieniom by uwieść bardzo młodą kobietę. O ironio, inna kobieta zrobiła z tego powieściowej grafomanii film i kazała się nim zachwycać. Kto chce, jego wola. Woody'ego Allena w podzeszłym wieku stać na odrobinę dystansu, godność i wyrozumiałość. Nie kręci filmów ze sobą w roli głównej rwącego dwudziestolatki. Allen sam przyznał się, że byłoby to niesmaczne, no ale inny stary żyd pisze o tym książki i każe się nimi zachwycać. Proszę bardzo.

Na koniec, wspomniane powyżej, ukryte połacie męskiego szownizmu.
Dawid ma wyrzuty, czuje się stary, słaby, jak upadły heros strącony w przepaść. Za to
Consuela jest boginią, góruje nad nim przez to że jest młoda, piękna i bystra. Dawid czuje się przy niej jak odpad. I oto spada manna z nieba!
Consuela zapada na ciężką chorobę. Dawid triumfuje! Teraz to on jest górą a ona biedna, chora, słaba i jakby mniej piękna. Teraz Dawid jej pokaże! Teraz Dawid wie ile jest wart. I to widać. Dawid naprawdę się cieszy, że Consuela jest chora.

I dokładnie o tym jest ten film. O próżnym staruchu pożądającym młodej kobiety. Na szczęscie to tylko książka i tylko film. Kto chce niech czyta i ogląda. Ja dziękuję.

PS. Aha, jeżeli film wart był obejrzenia to tylko i wyłącznie dla naprawdę, przepięknych piersi Penelope Cruz.