Film otwiera scena reżysera z okiem w miejscu obiektywu kamery - symbol tego, że dla artysty to urządzenie nie jest tylko obcym 'narządem'. A oczy są w tym krótkim filmie bardzo ważne - trzeba uważnie patrzeć, by nie pogubić się w serii zbliżeń i nieostrych ujęć... coś przed nami się materializuje, a potem znowu rozpływa, a wszystko to kręci się w takt cyrkowej muzyki. Od razu można zauważyć dominację artysty nad widzem - nie informuje nas o niczym, my tylko oglądamy i snujemy przypuszczenia... jednak żeby to się udało musimy (jak pokazane jest w ostatniej scenie) zrzucić śmieszną powierzchowność i popatrzeć na to w inny sposób.