Ze względu na fakt, że jestem świeżo po przeczytaniu "Emmy" Jane Austen, postanowiłam
też na świeżo sięgnąć po ekranizację filmową. Los padł na tę wersję. Choć nie do końca była
to kwestia ślepego losu. Kierowałam się pierwszym wrażeniem, które na mnie wywarły trailery
na y-tubie. I tym sposobem, wersję z 2009 odrzuciłam kategorycznie, jak dla mnie totalna
katastrofa, przy doborze obsady. Nie wiem, czy się skuszę, a jeśli to zrobię to chyba z męką ;)
Wersję z Gwinett mam wrażenie, kiedyś już oglądałam, więc musiałabym sobie ją odświeżyć,
ale kompletną nowinką była dla mnie wersja z Kate i Markiem....

Spośród wszystkich trzech ekranizacji, ta para gł. bohaterów wizualnie podoba mi się
najbardziej. Mark w roli pana Knightleya jest świetny. W 95% pokrywający się z moimi
wyobrażeniami, nie tylko pod względem wyglądu ale i charakteru. Filmowa "Emma" jest
świetna. Posiada elegancję, urok osobisty, inteligencję i ten błysk złośliwości, które widziałam
oczyma wyobraźni czytając "Emmę". Chemia między Kate i Markiem była niesamowita, co
sprawiało, że z chęcią czekałam na ich sceny.

Ze względu na to, że "Emma" nie jest moją ulubioną książką, momentami się wynudziłam,
tym bardziej cieszyłam się, że film tak bardzo mi się spodobał. W książce, to postać pana
Jerzego Knigthleya była moją ulubioną i szczerze się bałam, czy się nie rozczaruję, ale na
szczęście tak się nie stało. Ominięto całą masę niepotrzebnych opisów sytuacji, skupiając się
na esencji historii, przy czym nie pominięto tych scen, które były naprawdę istotne w historii
miłości Emmy i Knightleya i ich przyjaciół, dodając jeszcze te, które idealnie spinały klamrą
poszczególne wątki. Myślę, że ta wersja nie ma słabych stron, i chętnie będę do niej wracać.
Dość, że film miał dobre tempo, to jeszcze pozwalał na dobrą rozrywkę. Było wiele scen, które
mnie i wzruszyły i bardzo rozbawiły. Nie zapominając tekstu Emmy o ... kurach, by przekonać
ojca do swojego punktu widzenia :))

Polecam serdecznie.