Dokładnie. Zahipnotyzowani fani w kółko powtarzają, jak to film nie oddał "duszy" (czy czegośtam) tej książki, ale prawdę powiedziawszy - łatwo jest nie oddać czegoś, czego nie ma i nigdy nie było. Był tylko schemat na schemacie, schematem poganiający. Echo echa echa. I jeszcze tony grafomańskiej, purpurowej prozy, która miała ów fakt zamaskować. W filmie nie dało się zastosować tego samego zabiegu, więc pozostało tylko to, czym "Eragon" naprawdę jest - niczym. Najbardziej schematycznym ze schematycznych schematów fantasy, bez jakiegokolwiek wkładu własnego autora. Pięćset stron, w trakcie których właściwie nic się nie dzieje.

Zgadzam się całkowicie:). Trudno o większe schematy czy zapożyczenia z innych książek niż właśnie w Eragonie - co tam, cała fabuła to w sumie "Gwiezdne wojny" z Imperium zła i Imperatorem:)

Chyba najbardziej śmiałam się, kiedy Eragon NIEŚWIADOMIE nauczył się czarować:)
Śmiałam się też z Saphiry, która bardziej przypominała charakterem pieska pokojowego, niż SMOKA:) 

W punkt - film gorszy, niż książka, ale nie mówimy tu bynajmniej o spadku z arcydzieła na paszkliwa. Co najwyżej z fantasy niskich lotów na dno.