Dziesięcioletnia kotka reżyserki filmu o imieniu Liza nie je od kilku dni. Wszyscy wiedzą, że umiera, choć nikt nie chce się tym pogodzić. Zbliżająca się śmierć ukochanego zwierzaka wywołuje wspomnienia o innej stracie – matki reżyserki, która zmarła 10 lat temu i której ta już prawie nie pamięta. Po śmierci kotki musi poradzić sobie z żałobą po zwierzaku i po matce. Zakopane parę lat temu uczucia i pytania ujawniają się ponownie, uruchamiając niezwykle emocjonalne poszukiwania sensu życia, śmierci, żałoby i opłakiwania. Przywołując zdjęcia i przedmioty z dzieciństwa, reżyserka stara się obudzić wspomnienia o matce w sobie samej, jak i w innych. Śledzimy jej rozmowy z osobami bliskimi matce, z przyjaciółmi i ojcem, który wypowiada się na temat straty, śmierci bliskich nam osób oraz o sobie samym, a także o tym jak  radzić sobie z tymi uczuciami. Film jest bardzo osobistym esejem na temat pożegnania, a także stosowanych przez nas różnych form żałoby i towarzyszących jej rytuałów, które wykorzystujemy, aby poradzić sobie z bólem po utracie kogoś bliskiego.