Kolejny film greckiego undergroundowego reżysera Nikosa Nikolaidisa za mną (po "See You In Hell, My Darling" z 1999 roku). Adres piekła tytułowej Eurydyki to BA 2037. Oczekując na przybycie Orfeusza Eurydyka tkwi uwięziona w apartamencie gdzieś w kraju rozdzieranym przez konflikty zbrojne, w którym rządzi groźna dyktatura. Wszystkie stacje radiowe nadają tą samą muzykę, a kanały telewizyjne śnieżą. Eurydyka czeka na 'transfer' do innego miejsca, ale ów 'transfer' ma obsuwę 5 dni/lat. Eurydykę prześladują odgłosy wystrzałów i syren na zewnątrz, 'zwyczajne demony', które nękają ją przez okno sypialni oraz ukazujące się cienie. Kobieta ma również dość specyficzne fantazje seksualne i wspomnienia obejmujące m.in. seks lalek i masturbację.

Odrealniony i surrealistyczny film sci-fi (?) przypominający nieco "Wstręt" (1965) Romana Polańskiego. Nakręcony (podobnie zresztą jak "Singapore Sling" z 1990 roku) w eleganckiej czarno-białej tonacji, która potęguje atmosferę zamknięcia, izolacji, tajemniczości, wyczekiwania na atak w pustych pomieszczeniach. Akcja filmu być może toczy się w roku 2037, w miejscu groźnym i autorytarnym, w trakcie kolapsu cywilizacji jaką znamy. Precyzyjny montaż podobnie jak w niedawno obejrzanym "See You In Hell, My Darling" (1999), praca kamery jest często statyczna, minimalistyczna. Zmarły w 2007 roku Nikos Nikolaidis podobno uznawał "Evridiki BA 2037" za swój najlepszy film.

Czas trwania: 96 minut.