Tego się po Skolimowskim nie spodziewałam. Sądząc po jego początkowych
zamiłowaniach do oniryzmu myślałam, że da radę Gombrowiczowi. Ale co właściwie mu
wyszło? Nie wiem co chciał osiągnąć, miałam wrażenie, że ten film to przeplatanka
dokładnej adaptacji z własną wizją. Film nie klei się w całość, niby to historia Józia ale
złożona z epizodów, które w ogóle ze sobą nie współgrają. Ważne (przynajmniej dla mnie)
elementy zostały pominięte lub zmienione, ale Skolimowski kurczowo trzyma się formy
właśnie, o której opowiada cała ta historia (a przynajmniej opowiadać powinna). Film ma
taką strukturę, jak człowiek w pierwowzorze. Ten kto nie przeczytał książki czy coś zrozumie?
A może zrozumie więcej, inaczej?
Aktorzy grający Syfona i Miętusa nie umieją strzelać nawet porządnych min. Józio za to
potrafi, ale strzela nimi do Zuty, co też moim zdaniem jest całkowitym pomieszaniem i te
miny akurat powinny znaleźć się w pojedynku.
Bardzo podobała mi się ta krótka scena, w której Zosia gra Etiudę Rewolucyjną, chociaż nie
pasuje w ogóle do całości.
A zakończenie- Józio wreszcie staje się dorosły? Przecież to zaprzeczenie
gombrowiczowskiej tezy. I jeszcze odpływa na łódeczce o nazwie Transatlantyk...