Mniej więcej w tym samym okresie na ekranach gościły trzy filmy o podobnej tematyce (ściślej mówiąc - z podobnym typem bohatera): "Bullit", "Brudny Harry" i właśnie "Francuski łącznik". W moim przekonaniu, ten ostatni jest najwybitniejszy. I to nie dlatego, że dostał pięć Oscarów. W najpełniejszy sposób wykorzystał drzemiący w tym temacie potencjał, który to reżyser połączył z paradokumentalną narracją i zgrabnie wpisał w ramy filmu sensacyjnego. Finałowego pościgu samochodowego nie powstydziliby się współcześni twórcy podobnych widowisk, ale ten z "Francuskiego łącznika" ma nad dzisiejszymi jedną przewagę - klasę. Nie jest efekciarski ale efektowny i przemyślany. Trwale zapisał się też w historii kina.
Na osobną uwagę zasługuje moim zdaniem kreacja Gene Hackmana. Jest to rola, która do pewnego stopnia zamknęła go w emploi twardego faceta, ale w przeciwieństwie do Eastwooda (przynajmniej na początku kariery), potrafił sobie z tym ciężarem poradzić. Świadczy o tym choćby równie dobra rola w "Strachu na wróble", gdzie owa brutalność bohatera doprowadzona została to do granic karykatury i groteski, pozwalając Hackmanowi na autoironię, dystans i grę ze wspomnianym wizerunkiem.
"Francuskiego łącznika" ogląda się wręcz wyśmienicie. Film ma idealne tempo, pewną narrację i reżyserię, znakomitą obsadę i co ważne - nie grzęźnie w schematach i uproszczeniach. Zaciera się bowiem granica między policjantem a przestępcą, gdzie obaj stosują te same metody i są w tym samym stopniu zdeterminowani. Wielkie kino!!