Moje wrażenia sa takie że to film dla osób które uwielbiają rozmyślać o odczuciach i wyższych uczuciach bez jakiegokolwiek sensu i polotu.
Film jest o zaburzonym artyście i człowieku który zburzył jego mury.

No nie bardzo.
To raczej Jon rysuje się tutaj jako Antagonista.
Zwyczajny człowieczek z Gen Y wywąchał możliwość wybicia się na alternatywnym zespole.
Zaczał dosyć szybko bez wiedzy reszty zespołu forsować ich wiedząc, że nie są gotowi a na dodatek oplótł sobie Franka wokól palca, co skończyło się koniec końców rozpadem zespołu.
Fakt że próbuje na koniec złaczyć ich ze sobą nieco go ratuje w moich oczach.

Sorry ale po 3 latach film zupełnie wyparował z głowy.

Niekoniecznie. W ostatniej scenie wychodzi na to, że ten zespół to terapia dla Franka. Bez nich nie może wręcz żyć.

Don i Frank to osoby, które optymistycznie zakładają w ludziach to co najlepsze. Nawet jeśli widać Red flags to dają innym przestrzeń, bo zakładają,że ludzie będą szczerzy. Cała reszta widziała w Jonie oportuniste i pozera, który może zniszczyć ich zupełnie dobrze funkcjonujący świat, dlatego nie byli wobec niego przychylni. Nie byli też wylewni tak ogólnie, co nie znaczy, że im na niczym nie zależało. Jon chciał być sławnym muzykiem i uchodzić za alternatywnego, podczas gdy oni byli autentyczni.