Czyli poszukiwanie własnej tożsamości i miejsca na ziemi oraz więź z drugim człowiekiem. Tak właśnie rozumiem film, który po części był całkiem udany. Podobała mi się postać Franka. Z jednej strony była to osoba, która ucieka od rzeczywistości, żyję we własnym świecie. Z drugiej strony ten świat dzielą z nim też inne osoby w mniejszym bądź większym stopniu. I dobrze im ze sobą. Robią to lubią i to im wystarcza do szczęścia. Tak chyba wyobrażam sobie wolność człowieka - w prawdziwym wyrażaniu siebie. Do tego dochodzą osoby, które akceptują ciebie takiego jakim jesteś i mamy zespół.
Przejdźmy do Jona, który jest podobnym przypadkiem. Szuka siebie i własnej muzyki. Próbuje tworzyć, nawiązać relację i zebrać doświadczenie. Wraz z wydarzeniami uświadamia sobie, że jego próby wypromowania zespołu nie przyniosły jednak oczekiwanych rezultatów; nie potrzebowali oni rzeczywistości, tylko ich małego świata. W czasie filmu postać Jona ewoluuje, zaczyna rozumieć swoje błędy i wycofuje się. Wie, że daleka druga przed nim.
W filmie za dużo komedii dla mnie nie było, zaledwie kilka pojedynczych scen i piosenki, które pod bezsensowną treścią ukazywały uczucia i rzeczywistość Franka jako osoby chorej. Swoją drogą dwie z nich naprawdę mnie urzekły. Niestety, te wszystkie zalety nie wystarczyły, by film mnie wciągnął. Mogę nawet powiedzieć, że dłużył mi się odrobinę. Nie wiem do końca czym to było spowodowane. Może brakowało mi uzewnętrznienia więzi pomiędzy nimi, jakiś szczerych rozmów, przybliżenia ich historii (w szczególności Franka), więcej akcji. Osobną sprawą jest to, że prawdopodobnie najbardziej szczerzy byli w czasie tworzenia muzyki.
Podsumowując, film z dobrym pomysłem na siebie i ciekawymi bohaterami, którzy mogliby być dokładnej przedstawieni. Może odrobinę nużący i dłużący się ale mimo to polecam.