Powiem szczerze – nienawidzę podobnych filmów, gdzie wszystko opiera się wyłącznie na siekaniu wszystkiego i wszystkich („chop chop” jakby to powiedział Chopper), a krwawa posoka zalewa ludzi i ekran.
I Broń Boże bym czuł tu obrzydzenie, po prostu mnie to śmieszy, bo to cholernie głupie...

A "Frontiere(s)" (tłumacze zaspali?) przechodzi ludzkie pojęcie i przekracza wszelkie (nomen omen) granice – bo o ile masakrowanie amerykańskich pajaców nikogo nie rusza, o tyle masakrowanie i katowanie kobiety w ciąży (co z tego, że nie zaawansowanej) trudno nazwać formą zabawy.

A jednak gdy zestawić takiego Eli Rotha (twórca „Hosteli”) i Xaviera Gensa (ten od „Hitmana”) to widać jedną, zasadniczą różnicę – jeden filmy kręcić potrafi, drugi absolutnie nie.
"Frontiere(s)" atakują widza nie tylko dopieszczonymi krwawymi ujęciami (które są skręcone wyjątkowo sprawnie), ale także świetną, morderczą pracą kamery w zespół z chaotycznym, ale piekielnie dobrym montażem. Polityczne tło można było sobie darować, bo i tak nikogo tu nie wzruszy.

Dla fanów podobnego kina. W każdym bądź razie o wiele lepsze od amerykańskich odpowiedników.

Plusy - zręcznie, cholernie ostro i widowiskowo
Minusy - ile jeszcze razy przewałkują ten sam temat?
Moja ocena - 5/10