Zagadka w zasadzie zostaje wyjaśniona jakieś pół godziny przed końcem filmu, zaraz po incydencie z sarną na drodze. Później jednak następuje zwrot akcji, który każe nam myśleć, że było tak, jak mówił Kindze jej mąż, lecz w tej wersji jest zbyt dużo dziur. Gdyby Kinga rzeczywiście miała wypadek, to jej rodzina wiedziałaby o nim i po jej odnalezieniu najprawdopodobniej byłyby prowadzone rozmowy na ten temat. Oni natomiast byli całkowicie zdezorientowani. Mało prawdopodobne jest również to, że około dwu-, trzyletnie dziecko wypadając przez przednią szybę samochodu nie zginęło ani nawet nie doznało żadnych poważnych obrażeń. Jedynym sensownym rozwiązaniem wydaje się więc wersja, w której mąż Kingi próbuje ją zabić, uderza ją czymś w głowę i myśląc, że nie żyje, zakopuje ją w lesie. Po dwóch latach, gdy kobieta się odnajduje, widzimy go cały czas zaniepokojonego - boi się, że prawda może wyjść na jaw, a momentem, w którym jego obawy stają się jeszcze większe, jest scena, gdy Kinga rozmawia przez telefon ze swoim lekarzem. Wtedy to Krzysztof postanawia działać: w miejscu, w którym zakopał żonę stawia nagrobek, zawozi ją tam i wciska jej bajkę o wypadku. Wprawdzie tochę mało wiarygodne wydaje się to, że nie drąży ona dalej tematu, a nawet sama dopowiada, jak było, ale można to chyba zrzucić na chorobę i założyć, że w owym stanie była bardziej podatna na sugestie i skłonna do wymyślania rzeczy, które by pasowały do sytuacji...