Przykład filmu źle obsadzonego. Charlize Theron nie ma ani talentu, ani osobowości i charyzmy, aby pociągnąć dramaturgię dwugodzinnego obrazu. Aktorka lepiej radzi sobie w rolach postaci słabych, upodlonych, doprowadzonych na skraj psychicznej rownowagi. Pewnie dlatego Theron lepiej wypada w drugiej części filmu. Nieprzekonujący jest również Stuart Townsend: gdzie pasja jego bohatera, gdzie rozdzierające go pożądanie? W ogóle filmowi brakuje odwagi w przedstawieniu erotycznej fascynacji pomiedzy postaciami. Przydałoby się tu odrobinę perwersji, zepsucia, zamiast wysmakowanych kadrów. Pytania, które twórcy filmu stawiaja widzom, padały już w kinie wielokrotnie (czy sami kształtujemy swój los, czy jesteśmy zdeterminowani przez historię). Świadomy tego reżyser powinien próbować czymś zaskoczyć, poruszyć. Niestety film sprawia wrażenie pretekstu do wypuszczenia na rynek kolekcji ubrań i perfum w stylu lat 30-stych XX wieku.