"Telewizyjna" kapela The Monkees debiutuje w obrazie Rafelsona na dużym ekranie. Efekt jest zdecydowanie wybuchowy i zapewniam, że nie każdemu przypadnie do gustu. Fabuła w tym przypadku nie istnieje, całość to ciąg skeczy, epizodów czy sekwencji, płynie przechodzących jedna w drugą. W rubryce gatunki należałoby zapewne wpisać wszystkie możliwe konwencje, ilość przetworzonych tutaj motywów jest doprawdy imponująca. Pomimo jednak, że akcja (intryga) w tradycyjnym rozumieniu tu nie istnieje, w trakcie półtoragodzinnej podróży nudzić się nie sposób. Pod warunkiem jednak, że jesteście dobrze zaznajomieni ze sposobem pracy umysłu pod wpływem rozmaitych substancji psychodelicznych i doskonale rozumiecie, czym odznacza się logika marzenia sennego. "Head" jest niczym "Alicja w Krainie Czarów", tyle, że na podwójnej dawce kwasu i w pop/rockowych dekoracjach (tak mogłyby wyglądać filmy z Beatlesami, gdyby zrealizować je z większym jajem). Plus masa drobnych atrakcji, choćby w postaci epizodu w wykonaniu Franka Zappy. Dla jednych będzie to dziwaczny eksperyment, dla innych, w tym dla mnie - kino, które przemawia w zrozumiałym języku.