Z czym może się kojarzyć Nowy Jork - z nieistniejącymi już wieżami World Trade Center, z najgęściej zaludnionym miastem w Stanach Zjednoczonych, ze Statuą Wolności, z Manhattanem dzielnicami: Brooklyn, Queens, Bronx... a może po prostu z miastem marzeń, wolności i szansy na lepsze życie?
Martin Scorsese postanowił pokazać pierwotne oblicze miasta uważanego obecnie za największą aglomerację świata. Pierwsze wrażenie (głównie wzrokowe), które nie ustępuje przez cały czas oglądania filmu, to zachwyt nad monumentalnością tego przedsięwzięcia. Scenografia, kostiumy, rekwizyty jest zachwycające i jakże oddaje klimat tamtych czasów (nie jestem historykiem czy badaczem tego okresu w dziejach USA i nie mam pojęcia jak mogłoby wyglądać nowojorskie ulice, porty czy przedmieścia, ale wszystko w filmie jest tak realne, że nie można uwierzyć w to co jest pokazane na ekranie). Drugim ważnym czynnikiem wpływającym na pozytywny odbiór jak i baczne śledzenie losów bohaterów jest scenariusz i postacie dzięki którym te ponad dwie godziny przemijają jak z bicza trzasnął. Mimo ładnej oprawy, dobrej gry aktorów i całej tej otoczki realizmu, filmowi wyraźnie czegoś zabrakło. Nie mam na myśli np. zwiększenie dynamizmu, innego sposobu montażu czy prowadzenia kamery ...nie, nie... ponieważ od strony technicznej film jest zrobiony bardzo sprawnie, co niebywale świadczy o doświadczeniu, kunszcie oraz podkreśla renomę reżysera. Jest to poprostu sprawnie opowiedziana historia gdzie "każdy może znaleźć coś dla siebie". Jednak chyba przez to "dla każdego" film traci na silniejszym oddziaływaniu na widzów.