Pomieszanie stylów, jak w przedwojennych żydowskich sklepach. Przy czym jeśli tamte miały swój niepowtarzalny urok, tak dzieło Ridleya Scotta razi nieudolnością skleconych stylów i pomieszania ambitnego filmu psychologicznego z opowiastką awanturniczo - historyczną. To tak jakby chciano połączyć "Człowieka z marmuru" z "Jak rozpętałem II wojnę światową" (w "Gladiatorze" jest więcej krwi i "trup ściele się gęsto"). Znałem Ridleya Scotta z filmu "Sztorm", gdzie akcja (dziejąca się na morzu) i napięcie tak były prowadzone, że czekało się na rozwiązanie wątku, aby w końcu historia znalazła swój finał. Tutaj nieumiejętnie poprowadzony rozwój wydarzeń powoduje to, że widz czuje się niepotrzebnym elementem w całej opowieści.
Podobać mogą się rozmach, typowo amerykańska skłonność do przesady, z jakim nakręcono zdjęcia plenerowe i odtworzone komputerowo pejzaże Romae antiquae.
Czekam z utęsknieniem na rodzimą produkcję odwołującą się do czasów starożytnego Rzymu, mam na myśli powstające dzieło Kawalerowicza: "Quo vadis?". Wydaje się, że nam europejczykom bądź, co badź spadkobiercom tamtej kultury łatwiej byłoby odtworzyć tamte realia.
Kino amerykańskie, podobnie zresztą, jak cała ich kultura, zasadza się na poczuciu megalomanii: Oto MY, podobnie jak niegdyś Rzymianie jesteśmy Panami świata. I ten pogląd jest tutaj widoczny. Nie pierwszy to i nie ostatni zapewne raz w historii kina.