Gnijąca panna młoda

błędy w filmie (5)

Kiedy robak wyskakuje Emily z oczodołu, oko upada gdzieś z boku, lecz w następnym ujęciu jest już na swoim miejscu.

Gdy Victor wkłada obrączkę na palec Emily, widzimy że jest on na palcu wskazującym. Jednak w następnym ujęciu pierścionek jest na jej serdecznym palcu.

Podczas obiadu weselnego, kiedy kamera robi zbliżenie na stół, widzimy że wszyscy (włączając państwa Everglott) mają kurczaki na talerzach. W kolejnej scenie, gdy pojawiają się "goście", kurczaki pana i pani Everglott zamieniają się w zupę 

Występujący w paru scenach pająk czarna wdowa, podczas ujęć z bliska ma na głowie 6 oczu, jednak gdy widzimy pająka z dystansu ma 8 oczu.

W scenie pokazującej nam przygotowania Victora z próbą ślubnej przemowy, możemy zobaczyć niewyjaśnione zajście z zapalaniem świecy. Viktor ma problem z zapaleniem świecy, Victoria stojąca przy nim trzyma świecę, która również się nie pali. Jednak w następnym ujęciu widzimy jak ona zapala jego świecę od swojej.

miejsce kręcenia (1)

Film powstał w studiach 3 Mills Studio w Londynie (Anglia, Wielka Brytania) oraz w Portland (Oregon, USA).

pozostałe (11)

Kukiełki powstały w oparciu o metalowy szkielet, który następnie okryto silikonową "skórą".

Proces zdjęciowy do filmu trwał blisko 55 tygodni. Podczas jego trwania animatorzy stworzyli 109 000 440 indywidualnych kompozycji kadru.

Twórcy filmu ograniczyli użycie animacji komputerowej do niezbędnego minimum. Możemy jej uświadczyć jedynie w dwóch przypadkach - w scenie ataku kruków na Victora oraz w scenach ukazujących powiewający welon Panny Młodej.

Na potrzeby filmu stworzono w sumie 82 kukiełki (kilka z nich nie zostało użytych w wyniku zmian scenariuszowych, jakich dokonano w trakcie realizacji filmu) oraz 35 miniaturowych planów zdjęciowych.

Mackinnon i Saunders wymyślili na potrzeby filmu Gnijąca Panna Młoda szereg nowych odkrywczych technik. "Skóra" pokrywająca szkielet jest mieszanką pianki oraz silikonu tak aby lalki stały się trwalsze, oraz zachowały swój kształt i kolor nawet po miesiącach ich używania w ciepłym świetle. Największym jednak ich wynalazkiem było absolutnie nowe podejście do animacji lalek, co sprawiło że film jako środek wyrazu wkroczył w zupełnie nową erę.

Legenda, która stała się inspiracją dla filmu powstała w XIX wieku w Rosji. W tamtych czasach szerzył się antysemityzm, a żydowskie dziewczęta często były zwabiane w zasadzkę i mordowane w drodze na swój ślub. Zgodnie z żydowską tradycją były one chowane w ubraniach, które miały na sobie w chwili śmierci, a zatem w splamionych krwią sukniach ślubnych.

Film dedykowany jest pamięci Joe Ranfta, który był także producentem wykonawczym filmu.

W każdej głowie lalki został zamontowany mechanizm przekładkowy, do którego można było dostać się np. przez uszy. Regulacji można było dokonać za pomocą klucza wkrętowego z sześciokątnym gniazdkiem, dzięki czemu twarz lalki minimalnie zmieniała się. Pozwoliło to na wprowadzenie większej ilości pozycji, a także ułatwiło znacznie ruchy mimiczne lalki (kształtu ust, śmiechu, marszczenia czoła lub unoszenia brwi).

Lalki musiały mieć 12 cali wysokości ze wględu na mechanizm przekładkowy, który został zainstalowany w ich głowach, dlatego były one znacznie większe niż tradycyjne lalki, jakich używa się w technice poklatkowej. Przez to i skala produkcji musiała być znacznie zwiększona, aby wszystko dopasować do wielkości lalek. Jednak, gdyby budynki zostały zeskalowane z postaciami, okazało by się wtedy, że są za duże i nie mieszczą się w kadrze. Rozwiązano ten problem, dopasowując do postaci niższe partie budynku, następnie, gdy zabudowania stawały się wyższe, skalę zmniejszano. Dzięki temu w perspektywie wyglądały na niższe.

Najtrudniejszym efektem do zrealizowania było sprawienie, aby welon i suknia Gnijącej Panny Młodej wydawały się prawie przezroczyste, powiewające i poszarpane. Bardzo trudno to osiągnąć nagrywając milimetr po milimetrze. Udało się to dzięki dużej ilości niewidocznych drutów, które przebiegały wzdłuż włókien. Dzięki tej metodzie łatwiej było kontrolować te niedostrzegalne ruchy. Ze względu na te trudności nakręcenie sceny z powiewającym welonem zabrało ponad dziesięć miesięcy.

Prace nad filmem rozpoczęto 30 stycznia 2004 roku.