Druga wojna światowa na froncie Afrykańskim. Zaczyna się od zlecenia misji, która jest bardzo ważna – trzeba odzyskać dokumenty – i dowódcy nie spodziewają się, aby wielu wróciło żywych. My poznajemy przede wszystkich dwóch dowodzących misją, którzy ruszą osobiście na pole walki. Obaj jeszcze wcześniej mają coś wspólnego: są zainteresowani tą samą kobietą. Jeden znał ją kiedyś, a drugi jest jej mężem… I nie jest w tym najlepszy. Czuje się zagrożony i zaczyna rywalizować z towarzyszem broni. Ich historia jednak rozwinie się nieoczekiwanie, gdy osoba męża okaże się mieć opory… przed zabijaniem. I wtedy w jakiś sposób film stanie się niemal szekspirowskim moralitetem – zagwozdką nad tematem wojny i tego, gdzie wyznaczamy sami sobie granice, kiedy znajdujemy się na froncie i walczymy o przetrwanie. Kiedy coś nazywamy słusznym, a kiedy grzechem i od czego to zależy?

Trzyma to w napięciu i angażuje. Zaskakuje, jak film nagle potrafi wskoczyć poziom wyżej i mieć odwagę mówić to, co mówi. Bohaterowie nagle stają się bardziej interesujący dzięki nabytej głębi – i są w tym w pełni wiarygodni. Ich filozoficzne dialogi pasują jako dzieło sztuki i obraz wewnętrznych przemyśleń ludzi znajdujących się oko w oko ze śmiercią. Potrafią wtedy powiedzieć, że nasze zachowanie na froncie pokazuje, kim naprawdę jesteśmy. Pomaga nam to zrozumieć, ale nie ułatwia zaakceptowania tego, co nasze zachowania mówią o sobie samym.

Teatralne to, owszem. I wolę obraz wojny z prozy Jamesa Jonesa, gdzie nie ma miejsca na zrozumienie samych siebie, jest tylko śmierć. A refleksja zostaje w rękach czytelników. Niemniej, obraz Raya podobał mi się na swój własny sposób. To wartościowy obraz, który ma coś własnego do powiedzenia o wojnie.