Trębacz z miasta porwany na odludzie. Po co ? Dla kogoś ma zagrać? Cudem uratowany przez
Indian w bieli! Trafia do cyrku na pustyni. To już chyba sen lub inne życie bo na ziemi, nawet w
Cyrkach nie ma aniołów ze skrzydłami o tak czystej duszy. No a kto nie kocha aniołów? Każdy
chciałby je wyzwolić, uratować i wywieźć do lepszego świata. Ale to anioły są po to by ratować
ludzi a ludzie je wykorzystują. To nierówny układ. Rzeczywistość przeciwko marzeniom.
Myślałem, że film jest o tym jak nie doceniamy swojej odmienności i chcemy się wyrównać do
ogółu. Cytat roku: 'chrzanić normalne. Od kiedy norma jest wzorcem'.
No ale ten film to tocząca się w umierającej jaźni, nierealna dyskusja z własnym aniołem. Co
za bajka? Ale jaka piękna.

Niestety w takiej „wyśnionej” dogrywce życia po śmierci też można spaprać wszystko. W końcu
Nate jest nadal człowiekiem upadłym a jego Anioł jest trwale idealny. Nate kocha Anioła,
stworzył go na swój wzór a wręcz przeciwieństwo a mimo to naraża go na niebezpieczną grę.
Z kimś na tym świecie trzeba się dogadywać, porozumieć, rozliczyć, rozgrzeszyć. Więc nie ma
co się dziwić, że anioł musi być, choćby nawet spazmatyczny. Szczególnie kiedy żywy anioł
umarł (kobieta Nate’a). Wtedy pozostają marzenia. Choćby przez chwilę, 'w godzinie śmierci'
pozostaje chora modlitwa.

Ps. tak mi się przypomniało;
Moja córka, nie miała jeszcze dwóch lat, na spacerze zobaczyła szybujące mewy i się
rozpłakała. Ledwo zrozumiałem, jak przez łzy powtarzała 'ja nie mam skrzydeł'. Nie dla każdego
taki brak jest normalny. Kilka miesięcy później zapytała 'co to szkoła lotnicza?'.

Jeśli inaczej patrzysz na świat to nie jest to film dla Ciebie.