W setkach filmów widzieliśmy już jak straszna jest wojna i co robi z pojedynczym człowiekiem. Najczęściej niszczy jego psychikę, lub zakwaterowuje na polu krzyżu na Arlington Rd. W tym przypadku nie widzimy jednak ani jednego wybuchu, czy wystrzału, co nie znaczy, że nie zobaczymy ludzi przez tragedię dotkniętych.

Kameralny film Strouse’a skupia się na osobach doświadczonych przez wojnę pośrednio – gdy tracą najbliższą osobę, która była fasadą całej rodziny. Stanley (w dobrze wyciszonej interpretacji Cusacka), z jednej strony odpycha od siebie tragedię i jak najdłużej stara się nie burzyć uporządkowanego świata swoich córek, z drugiej poprzez telefony do domu (na które nikt mu nie odpowie) wykonuje coś w rodzaju spowiedzi wobec swej żony, rozliczenia i w konsekwencji pożegnania. Każda strata jest bolesna, ale życie toczy się dalej…

Kameralny, wyciszony i smutny film. Fajnie jest zobaczyć Cusacka w nieco odmiennej roli. No i przyjemnie posłuchać muzyki napisanej przez samego Clinta Eastwooda…

Moja ocena - 5/10