Nieostentacyjnie piękne, ukryte – grzyby w kinie rzadko odgrywają role pierwszoplanowe. Niesłusznie, bo mogą służyć za wspaniały przykład tego, jak wchodzić w udane alianse, życiodajne symbiozy – podtrzymując delikatne ekosystemy w stanie owocnej współpracy. Wydają się delikatne, a są nieśmiertelne i wieczne. Osobne, a połączone w gigantyczną sieć i wszechobecne. Niemiecka reżyserka Marion Neumann każe przemyśleć sposób, w jaki myślimy o grzybach, ale przede wszystkim o sobie samych – ludziach. Jej oniryczny, operujący wyrafinowanym obrazem i dźwiękiem film zawieszony jest gdzieś między dokumentem a artystyczną kreacją.