"Our parents are fu**ing insane" wyrzuca z siebie hippisowska latorośl między cięciem się żyletką a łykaniem hurtem prochów wydanych na lewą receptę. Ciekawe, jak Rudi Dutschke, Daniel Cohn-Bendit czy Allen Ginsberg zareagowaliby na taką recenzję swojej generacji?

W największym skrócie film opowiada o pewnej hippisowskiej komunie, której udało się przetrwać na tyle długo, że odchowała nowe pokolenie. Dzieci buntują się jednak przeciw zbuntowanym rodzicom i zamiast uciekać w konformizm - uciekają w nihilizm, stając się rozkapryszonymi "kinderpunkami". Do tego hermetycznego środowiska wraca ich dawna znajoma - Becky, której swobodne (nawet jak na dzieci kwiaty) dysponowanie wdziękami przyczynia się do jeszcze większej fiksacji rozbitych psychicznie nastolatków.

"Happiness Runs" nie jest dziełem wybitnym, jednak jak najbardziej godnym uwagi - nieczęsto bowiem stykamy się z tak dobitną krytyką owoców kontrkultury. Mimo że ponury obraz kolektywów odmalowano już w "Swobodnym Jeźdźcu", to parada pięknogłowych wraków była dla mnie czymś zupełnie nowym. Cieszy też obraz "permanentnego buntu" w konflikcie generacji, którego nie można zagłuszyć żadnymi mantrami, tamburynami czy rodzicielskim przyzwoleniem na popalanie trawki.

Gdybym miał wskazać jakieś podobne tytuły, pewnie byłoby to "Cherrybomb". Podobnie jak w brytyjskim obrazie, przez 1,5 godziny oglądamy znudzone, odpychające szczeniaki, będące chodzącymi encyklopediami środków rekreacyjnych.

Kilka słów poświęcić pragnę również aktorstwu: świetnie zagrały piersi młodej bachantki Hanny Hall. Wymieniony w czołówce Rutger Hauer nie miał niestety za bardzo okazji do rozwinięcia swojej, w końcu ciekawej, roli. Wielki plus należy się za muzykę: Siouxie & The Banshees i Joy Division wspaniale kontrastowały z hippisowską ziemią obiecaną.

Ode mnie solidne 7.