Marka Michaela Hanekego jest mocna, oczekiwania były duże. Tym bardziej szkoda, że najnowszy film Austriaka to spory zawód.
Zmiana klimatu na czarną komedię nie wyszła reżyserowi na dobre, mimo dość dowcipnego scenariusza i niektórych naprawdę komicznych scen. Film „leży” jednak na płaszczyźnie problemów przedstawionych postaci. Mam wrażenie, że Haneke trochę przesadnie sportretował swoich bohaterów (chociażby młodą Eve w ostatniej scenie). Austriak nigdy nie miał problemów z subtelnością, tym razem, w swoim portrecie psychopatów pojechał jednak za daleko. Nie mam na myśli scen przekraczających granice dobrego smaku, niestety nie. Chodzi bardziej o krytykę swoich bohaterów, o dobitne wskazywanie palcem zachowań, które należy piętnować.
Ciekawą rolę odgrywają czający się za rogiem uchodźcy z Calais, jednak nie jest to oczywiście w żadnej mierze film o nich. Masa odwołań do swoich poprzednich dzieł sprawia, że można pomyśleć, że Haneke się zaciął, nie ma nowych pomysłów.
Do plusów na pewno trzeba zaliczyć bardzo dobrą końcówkę oraz fantastyczne, jakże charakterystyczne dla Hanekego zdjęcia.
Mam wrażenie, że Austriak stworzył film traktujący o „aktualnych” problemach współczesnego świata, łącząc parę luźnych pomysłów. Trochę jednak chybił ze swoją diagnozą.

Więcej o filmach piszę tutaj: www.facebook.com/zeszytyfilmowe/