Myślę, że te marzenia były dla Precious ucieczką w zupełnie inny, lepszy świat. A nie można już sobie pomarzyć o byciu gwiazdą? ;) Dziewczyna i tak pewnie nie miała nadziei na życie na wysokim poziomie, to w marzeniach szła na całość. Mnie te marzenia nie denerwowały, ale z kolei zachowanie tych dziewczyn... jak z buszu jakiegoś. Zdziwiło mnie też, że wystarczy nauczyć się alfabetu (czytania i pisania) i już zdaje się do następnej klasy. Nie wiem jak bez takich podstawowych umiejętności Precious zdawała w swojej poprzedniej szkole. Ale może tam tak jest... nie wiem... Może ktoś wie?

Film przytłacza, ale jednocześnie pokazuje, jak napisał autor tematu, że czasem nasze problemy są naprawdę małe w porównaniu z tymi.

A mnie właśnie ten film nie przytłaczał. Nie wzruszyłam się też, nie uroniłam łzy w przeciwieństwie do moich koleżanek. To jakaś przesada. Mam na myśli film, bo historia jest niewyobrażalnie przesiąknięta po prostu wszystkim co najgorsze. No bo ok - ojciec gwałcił córkę, oczywiście to jest złe, ale to się zdarza. Ale że gwałci ją, ta zachodzi w ciążę, rodzi dziecko, a ten dalej ją gwałci a ona zachodzi w kolejną ciążę... Szok! A matka najwyraźniej była niezrównoważona psychicznie, co zresztą widać po scenie gdy [spoiler] opowiada przy Precious i tej co grała ją Carey, że jej mąż zabierał córkę, że ją wolał a ona była taka biedna i było jej smutno, że jej mąż wolał gwałcić córkę (za co później Precious bez przerwy się obrywało...) zamiast kochać się z nią. [koniec spoilera] Patologia po całości. Po prostu nie wpadłabym chyba sama na pomysł, że coś takiego może się dziać.

A jednak główna bohaterka zachowuje się nad wyraz pogodnie jak na warunki w jakich przyszło jej żyć. Nie mówię, że aktorka źle gra. Po prostu tak ten film wygląda. Dlatego nie wszystkich tak mocno porusza. Bardziej raczej sprawia, że odczuwamy wobec niej podziw.