Patologia rodzinna rodem z „Placu zbawiciela”, dynamiczny montaż a’la ‘Requiem dla snu”, społeczne zaangażowanie znane nam doskonale z filmów Spike’a Lee czy twarda bohaterka, która w chwilach największych katusz sięga do świata wyobraźni – kłania się w tym momencie „Tańcząc w ciemnościach”. Wszystko to miało sprawić, że film wgniecie mnie w fotel i nie pozwoli o sobie długo zapomnieć. Stało się jednak inaczej – Precious: Based on the Novel Push by Sapphire – okazał się jednym z najbardziej irytujących filmów nominowanych do tegorocznego Oscara. Nie oczekiwałem od niego zbyt wiele, wiedziałem, że nie wniesie on nic nowego do światowej kinematografii, ale myślałem, że reżyser będzie chociaż dobrze operować wyżej wymienionymi motywami. Niestety, filmowi bliżej do sztywnych i uproszczonych ramot, które są puszczane chociażby w cyklu „Okruchy życia” na jedynce, niż do bezkompromisowego kina pełną gębą. Chciano poruszyć kupę ‘ważnych tematów’, zamiast skupić się na jednym i zrobić go dobrze i dokładnie. Czegoż w dziele Lee Danielsa nie ma: jest mowa o AIDS, o tolerancji, kazirodztwie, straconym dzieciństwie, niechcianej ciąży. To jeden z tych filmów, który może zaoferować tylko dobre aktorstwo. Precious z pewnością wypromuje takie nazwiska jak Monique, która na 99 procent zdobędzie Oscara za rolę drugoplanową, czy debiutantki Gabourey Sidibe. Precious mogę polecić osobom, które nie mają czasu na oglądanie przygnębiających produkcji europejskich i których opinia na ważny w danym czasie temat ogranicza się do zdawkowych stwierdzeń. Dzięki temu filmowi dowiecie się, że tolerancja jest fajna, kazirodztwo jest "be", a jeśli nawet masz problem to z pomocą przyjdzie Ci ładna pani nauczyciel.

4/10