zrozumie to ten, kto to przeżył.. osoby chore jak i bliskie ... niestety. Film rewelacyjny, oddający wszystko co warto pokazać

Mnie tam też jakoś nie zachwycił, a znam temat z autopsji...chociaż może właśnie dlatego(?)

Brak w tym filmie głębszego wejścia w temat... Dla ludzi, którzy nie znają 'tego uczucia'/osoby z głęboką depresją ta kobieta będzie zwykłą histeryczką. Film jest dobry jako "oczko" do osób z depresją i rodziny chorych, ale... nie przedstawia dość dobrze "jak to jest i czemu tak jest". Przynajmniej moim zdaniem. Chociaż, jak dotąd, nie udało mi się wyłowić filmu, który pokazywałby to dość dobrze. Zawsze jest akcja i to co na zewnątrz. Puste słowa - "nie chcę żyć", "już nie mogę", etc. ;)

Cóż... A ja powiem tak. Kino ma swoje ograniczenia i, niestety, nie jest w stanie "wejść" w bohatera i ukazać jak na tacy jego wnętrza. Zrozumienie uczuć głównej postaci opiera się na naszych domysłach i zrozumieniu tematu. Z drugiej strony, film ten nie może pokazać "jak to jest i czemu tak jest", bo właśnie koncentruje się na głównej bohaterce i jej własnych odczuciach, nie jest to film dokumentalny. Bohaterka nie opowie, dlaczego tak się stało i co do tego doprowadziło :) A osoba z depresją faktycznie może być histerykiem, pomimo swojej obojętności.
"Zawsze jest akcja i to co na zewnątrz" - czy spotykając osobę z depresją widzisz jej wnętrze? Nie, możesz jej wierzyć tylko na słowo i dla ciebie to też będą puste słowa.
Moim zdaniem ten film świetnie odzwierciedla stan depresyjny, a Ashley Judd zdaje się świetnie rozumieć, jak się czuje taka osoba.

Tak. Furtką do filmu jest poznanie tematu z autopsji. Widz odnajduje siebie w aktorce i od tego momentu akcja toczy się wewnątrz widza a nie na ekranie. A to może być bolesne, przechodzić to jeszcze raz za pomocą seansu filmowego. Osoby po przejściach depresyjnych i pobycie w szpitalu nie powinny tego filmu oglądać. No chyba że przejścia były 15 lat temu bo zwykle tyle trwa leczenie depresji.