Stworzony przez grupkę amatorów kryminał na wesoło w specyficznym stylu. Atmosfera w żaden sposób nie przypomina naszego kina niezależnego, co bardzo doceniam. Historia jest bowiem oparta na faktach, montaż bez zarzutu, muzyka niezła i wykorzystana tylko w odpowiednich momentach, a aktorstwo lepiej niż dobre (to mnie najbardziej zdziwiło). Nie można zapomnieć o ładnych czarno-białych zdjęciach, które wbrew moim przewidywaniom jednak tutaj pasują.
Na początku byłem wręcz zauroczony prowadzeniem akcji. Dużo retrospekcji, przeplatanych wypowiedziami postaci. Do tego każde wspominki bohaterów ciekawie kontrastują z rzeczywistym stanem rzeczy, który zazwyczaj okazuje się z goła inny. Niestety duet reżyserski serwuje nam zaskoczenia tylko przez pierwszą połowę filmu. Potem już wszystko jest boleśnie przewidywalne i dzięki temu przestaje bawić. Nawet poczucie humoru twórców robi się coraz bardziej naiwne z każdą następną minutą. Szkoda, bo konwencja i odpowiedni klimat pozwalały na zrobienie na prawdę dobrego filmu.
Zobaczyć warto, bo to przyzwoita produkcja. I krótka, więc nie wymaga wiele od widza. Tyle że zapowiedzi jakoby to było wielkie odkrycie jeżeli chodzi o kino niezależne są grubo przesadzone.