W Wenezueli nazywają go Francisco, ale tak naprawdę nazywa się Frans Wuytack. Jest księdzem, artystą i rewolucjonistą. Pochodzi z Belgii, ale w 1996 r. jako młody ksiądz przyjechał do Wenezueli, aby zamieszkać w wytwornej willi w Caracas. Szybko zamienił ją na mały dom w slumsowej dzielnicy La Vega i niemal natychmiast stanął na czele społeczno-kulturalnego rewolucyjnego ruchu przeciwko rządowi, zorganizowanego przez biedotę miejską, dla której stał się niczym Che Guevara czy Mahatma Ghandi. W 1970 r. za swoją działalność Wuytack został oficjalnie wydalony z Wenezueli. Otrzymał zakaz powrotu do kraju, ale w 2000 r. prezydent Hugo Chávez anulował decyzję, zezwalając, aby po 30 latach Wuytack ponownie odwiedził Wenezuelę. Jego syn – Fabio – towarzyszy ojcu w tej podróży, dokumentując kamerą jego nostalgiczny powrót do wspomnień z młodości.
   Historia księdza – persona non grata nie jest ścisłą i linearną biografią Wuytacka, bowiem o tym opowiada książka o takim samym tytule, napisana przez jego córki. To raczej epicka i poetycka interpretacja fantastycznej przeszłości ojca, opowiedziana oczami pełnego podziwu syna. Film ma formę intymnego, choć bardzo dowcipnego portretu, w którym opowieść o jednostce zostaje skonfrontowana z najważniejszymi momentami historii i kultury Wenezueli. Ironia, powaga i autentyzm przeplatają się tu ze sobą na każdym kroku, tworząc w efekcie filmowy obraz, który jest nie tylko wciągającą opowieścią o wybitnej jednostce, lecz również dokumentem o najważniejszych momentach historii II połowy XX wieku.