Legolas i "schody", Alfrid (nie trzeba komentować), "bardzo pechowy" król Dale, supertandetne efekciarstwo i gwałcenie praw fizyki (na szczęście już nie w takim stopniu, jak w Pustkowiu, ale wciąż - ktoś tu nie jest w stanie pojąć, że żeby coś było efektowne, nie musi być od razu żałosne), efekty specjalne jakbym cofnął się 15 lat wstecz (nie mam nic przeciwko nadmiarowi CGI, jeżeli jest ono porządnie zrobione), 2 domknięte wątki z 10, magiczni Power Rangersi atakujący teleportujące się duchy-ninja w Dol Guldur, fatalny montaż, połowa postaci znika w ciągu ostatnich 30 minut bez wyjaśnienia, 8 krasnoludów z 13 wypowiada przez cały film najwyżej dwa słowa (wbrew obietnicy Jacksona, wg którego każdy z nich miał mieć swoje 5 minut podczas ostatecznej bitwy), niewykorzystany potencjał większości charakterów (Beorn pojawiający się przez sekundę w roli spadającego meteorytu, ale kawalarz z tego Jacksona!), do granic absurdu skrócona końcówka, bardzo słaby jak na standardy Howarda Shore'a soundtrack - nie będę tęsknił za Śródziemiem. Już Pustkowie zdołało mi je obrzydzić do cna, ale ten (nowo)twór (mózgu chorego na autyzm reżysera i scenarzysty w jednym, chociaż oczywiście dużo w tym winy musiało również leżeć po stronie zawsze-lepiej-wiedzących producentów) był gwoździem do trumny. A szkoda, bo pierwsza część Hobbita była jak na mój gust bardzo w porządku, pomimo ewidentnych problemów z utrzymaniem dynamiki opowieści.
Dodam jeszcze, że pierwsze 15 min filmu wyglądało tak fatalnie, że przez moment byłem pewien, iż wystawię na fw honorowe 1/10 - coś, co zrobiłem tylko raz w życiu, w przypadku niemal równie "epickiego" zwieńczenia sagi Zmierzch.