Obejrzałam właśnie po raz trzeci w życiu. Stwierdzam, że to rodzaj ciepłych, familijnych bądź co bądź komedii, które się nie nudzą. Uwielbiam aurę, jaką wokół siebie roztacza "I kto to mówi", bo jest w tym taka nutka nostalgii, pozytywnej energii.

Definicja na Filmwebie dziesięciu gwiazdek to "arcydzieło!", może to nieco nieadekwatnie brzmi, biorąc pod uwagę tematykę, mentalność "IKTM", ale oprócz sympatii, jaką przyszło darzyć mi ten film, mam kilka innych aspektów w rękawie, jakie sprawiły, że od siebie dałam ocenę maksymalną.

Przyjemności przy oglądaniu niewątpliwie dodaje soundtrack. Wybrano świetne kawałki, te, które akurat są w moich preferencjach muzycznych, czyli muzyka lat '60 - i tak po kolei, do niektórych nurtów lat '90. Miło było usłyszeć Beach Boys, Janis Joplin, Bee Gees...

Bardzo podobała mi się obsada głównych bohaterów. "Prześlicznobuzia" Kirstie Alley i seksowny John Travolta (toż on był wówczas w wyśmienitej formie!) poradzili sobie znakomicie, tworząc wspólnie piękny obrazek. Fajnym zabiegiem okazało się też posłużenie się głosem Bruce'a Willisa jako Mickey'a. Ciekawe, czy dzieci tak naprawdę gadają w myślach. My już takich rzeczy nie pamiętamy. ;-)