In 1974, Barbet Schroeder went to Uganda to make a film about Idi Amin, the country’s ruthless, charismatic dictator. Three years into a murderous regime that would be responsible for the deaths of hundreds of thousands of Ugandans, Amin prepared a triumphal greeting for the filmmakers, staging rallies, military maneuvers, and cheery displays of national pride, and envisioning the film as an official portrait to adorn his cult of personality. Schroeder, however, had other ideas, emerging with a disquieting, caustically funny brief against Amin, in which the dictator’s own endless stream of testimony—by turns charming, menacing, and nonsensical—serves as the most damning evidence. A revelatory tug-of-war between subject and filmmaker, General Idi Amin Dada: A Self-Portrait is a landmark in the art of documentary and an appalling study of egotism in power.

Generał Idi Amin Dada Oumee był prezydentem Ugandy w latach 1971-1979, ale rządził nią jak krwawy dyktator. Z wyznania muzułmanin, syn czarownicy, ten mężczyzna o wysokim wzroście i dużej wadze już w wojsku zyskał przydomek "czarnego bombardiera". Słynął z siły i brutalności – władzę zdobył w wyniku puczu i odpowiadał za liczne akty ludobójstwa. Znany z nacjonalizmu, pochopnych decyzji i zmiennych poglądów posunął się nawet do publicznego chwalenia Holocaustu. Bezlitośnie likwidował rzeczywistych i domniemanych wrogów, dokonując na nich regularnych masakr. Jego rządy doprowadziły do śmierci 300-400 tysięcy Ugandyjczyków.

Film jest ciekawym portretem tej kontrowersyjnej osobowości otwarcie potępianej rezolucją ONZ za łamanie praw człowieka. Ugandyjski dyktator zagwarantował pełną swobodę w filmowaniu siebie, choć oczywiście wszystko kontrolował. Decydował na jakich imprezach była obecna ekipa filmowa, jak również sam wymyślił rekonstrukcję ataku na Wzgórza Golan oraz konkurs pływacki, który sam wygrał. W filmie obserwujemy również  konsultacje z radą ministrów, które okazały się w rzeczywistości karcącą tyradą tyrana. Widzimy też, jak gra na akordeonie i opowiada o swoich pupilach podczas wizyty w parku. I choć Idi Amin Dada do końca miał nadzieję, że powstanie film propagandowy na jego temat, to oglądając ten obraz nie ma wątpliwości co do prawdziwej natury z pozoru czarującego i dowcipnego dyktatora. Mimo, że cztery lata po realizacji filmu uciekł do Arabii Saudyjskiej, pełna wersja filmu mogła zostać pokazana dopiero po śmierci generała, gdyż zmusił on reżysera do usunięcia niektórych scen i komentarzy.