Pomimo blisko 90 lat na karku film prawie wcale się nie zestarzał. Oczywiście nie jest to wierny dramat historyczny, lecz raczej symboliczna adaptacja faktów z dużą dozą hollywoodzkiej swobody. Stanowi to jednak nic innego jak duży atut filmu, który właśnie przez brak sztywności potrafi zaskoczyć widza swoją świeżością i wizualno-muzycznym kunsztem. Film ma niewątpliwie wiele plusów, a mianowicie:
-Doskonałą muzykę świetnie podkreślającą wschodnią kulturę
-Imponujące, przerażające i nieco surrealistyczne wnętrza, oddające klimat prymitywnej Rosji - mnóstwo świątków, rzeźb, motywów prawosławnych, elementów drewnianych i monumentalnych scenografii
-Rewelacyjne aktorstwo Marleny Dietrich i jej metamorfoza z niewinnej, zagubionej księżniczki w dojrzałą i władczą imperatorową, walczącą o wpływy na dworze
-Niemniej interesująca kreacja Piotra III
Wreszcie film stara się niejako odpowiedzieć na pytanie - co sprawiło, że pruska księżniczka stała się twardą i apodyktyczną władczynią Rosji? Film mistrzowsko pokazuje jak przemoc, prymitywizm i brutalne zasady elit mogą zepsuć ludzki charakter. Zofia Fryderyka jest traktowana niemal jak narzędzie do rodzenia potomków, musi bezwzględnie słuchać się szalonego księcia, apodyktycznej carycy i błyskawicznie dostosować się do nowych, na wpół barbarzyńskich reguł rosyjskiego życia. Nie wiem jak było w rzeczywistości, ale film istotnie pokazuje jak człowiek może zmienić się pod wpływem złego środowiska i kładzie inne światło na powszechnie znienawidzoną (przynajmniej w Polsce) postać Katarzyny II.