Myślałem, że włączam sobie relaksacyjny odmóżdżacz, a obejrzałem przerażający film o wariatach. Początkowo nie rozumiałem, że to co widzimy w pierwszej scenie, ma głębszy sens. Było mi żal Ingrid. Sądziłem, że jest po prostu samotna i szuka dla siebie jakiegoś miejsca. Potem na ekranie pojawiają się Taylor i Nicky i od razu czuje do nich obrzydzenie. Początkowo, oglądając, miałem jakieś takie poczucie żenady. Ale im dalej w las, tym bardziej bohaterowie odkrywają swoje twarze i żenadę zastępuje przerażenie fałszem i sztucznością, jaką żyją oni wszyscy, z Ezra włącznie. Tak. Ten film zdecydowanie wzbudził we mnie emocje. Główna bohaterka jest tak blisko normalnego, ciekawego życia, a jednak lgnie do sztucznego świata sztucznej Taylor, niczym ćma do płomienia. Co chwilę wręcz ociera się, potyka się o możliwości prowadzenia normalnego, dobrego życia, ale wcale go nie zauważa.
Brnie w sztuczny świat iluzji wykreowany przez jej idolkę i płaci za to wysoką cenę. Niestety, jak okazuje się w finale, nie wyciąga wniosków z tej trudnej lekcji. Nawet nie zapytała Dana, ja się czuje, mimo, ze on po tym wszystkim okazał jej troskę. Cieszy się, że ma swój hasztag.

Ten film (nie wiem, czy to nie na podstawie ksiązki?) mógłby być lekturą.