Wreszcie zasiadłem do filmu, który już dawno wpisałem do listy tych, które muszę obejrzeć.
Zachęcały mnie wypowiedzi w dyskusji, opisy jakoby film siedział jedną nogą w cyber-punku a
druga w kinie noir. W rezultacie, po napisach końcowych siedziałem jeszcze kilka minut i
zastanawiałem się czy na pewno dobrze zrozumiałem ten czasami kiczowaty melodramat
rodzinny.
Często zdarza się, że kiedy pod koniec filmu elementy układanki zaczynają do siebie pasować
widz ma wrażenie, że oto odkrył niezwykłe przesłanie, drugie dno czy trzecie znaczenie. Ja wolę
jednak dokładniej się zastanowić nad tym co obejrzałem. Ink w żadnym momencie nie
wydawał mi się zagmatwany. Wręcz przeciwnie - mam wrażenie, że wszystko zostało
przedstawione aż nazbyt łopatologicznie. Z drugiej strony film nie ma też niczego niezwykle
odkrywczego do przekazania. Sposób wykonania czasem ociera się o kicz ale wystarczy wczuć
się w konwencję i wtedy daje się to przełknąć. Niestety - ocierających się o kicz dialogów nie
da się wytłumaczyć nawet najniższym budżetem. Bo w tym cała rzecz w niskobudżetowych
projektach - treść ma wynagrodzić widzowi wszelkie inne niedociągnięcia. W tym filmie dla
mnie jej brakło.
Doceniam konsekwencję z jaką wyreżyserowano ten film, sam zarys historii też fajny ale
niestety nie dopracowano szczegółów. Fajnie, że w niektórych momentach chwyta za serce ale
to trochę za mało. Ot rodzinne perypetie w nietypowej oprawie.