Według mnie film jest wielkim rozliczeniem się z przeszłością, zwieńczeniem, podsumowaniem całej kariery Scorsese.Rozumiem, czemu Martin tak uparcie chciał, aby wielka trójka aktorów (Pacino, De Niro, Pesci) wystąpiła w „Irlandczyku” mimo wielu niegodziwości. Film nie miałby takiego wydźwięku, jaki ma z nimi, bo przecież, kto nam się najbardziej kojarzy z kinem Scorsese, kinem gangsterskim, jak nie właśnie ta trójka.

Pierwsze dwa akty filmu opowiadają typową historię gangsterską. Zostało pokazane wszystko to, za co kochamy ten gatunek. Zabójstwa na zlecenie, wielkie przestępstwa, intrygi. Jednak znajduje się tu pewien szczegół, który się różni od filmów tego typu. Jest to fakt, że historia jest opowiadana przez Franka. Fabuła nie dzieje się w czasie teraźniejszym, występuje jako wspomnienia głównego bohatera.
Najważniejszą częścią jest jednak koniec. Dowiadujemy się, że główny bohater został sam, nie ma nikogo, kogo znał z dawnych czasów. Czas gangsterów przeminął.Frank czeka już jedynie na śmierć, która zbliża się wielkimi krokami. W podobnej sytuacji znajduje się sam reżyser filmu. Scorsese wie, że jego żywot w kinie się skończył, że trzeba dać szansę tworzenia młodym twórcom, którzy inaczej interpretują kino.

Martin więc w "Irlandczyku" wspomina swoje najlepsze czasy w karierze dając do filmu jego ulubionych aktorów i dobrą gangsterską historię jak za dawnych lat, aby później powiedzieć, że to wszystko już przeminęło i nie wróci więcej, że to już jego koniec i czas zacząć nową epokę w kinematografii.