Trudno jest zrobić film o życiu nie tracąc w nim życia... przekazując istotę, głębię i sens bez odzierania go z subtelności, prawdy i lat, wielu lat przeżyć. Albo wychodzi wtedy ckliwa i melodramatyczna kiła, albo powycinany, niespójny i powierzchowny bubel. Tu udało się tego uniknąć, lecz nie bez potknięć i balansując na cienkiej linii... Całą uwagę skupia Lly... w roli Blake, może właśnie tak miało to wyglądać? Inni są w cieniu, tle... niektóre sceny jakby wyjęte z innego kadru i doklejone do całości. Przewidywalny, co akurat nie zawsze jest złe, gdyby nie to, że przejścia pomiędzy potrzebują czasu... ładne zdjęcia, niedopasowani aktorzy (Ryle? )... Duży plus za scenę w szpitalu po porodzie. Mocna, może nawet za mocna. Ale konkretna i przełomowa. Aż dziw. Oglądałam w kinie nie myśląc o tym, "ile jeszcze? która godzina?" i za to zostawiam 6.