Według mnie akurat ukazanie przemocy nastąpiło w bardzo dobry sposób. Na samym początku widzimy jak akty przemocy odczuwają osoby, które w takim związku są czyli "A może to było przez przypadek" "A może nie chciał" "Coś mi sie przywidziało". W późniejszym etapie filmu widzimy jak było rzeczywiście. Według mnie bardzo dobrze przemyślany zabieg zmuszający do myślenia :)

Zgadzam się. Bardzo często najpierw jest zdumienie i zaprzeczanie, że przemoc w tak wspaniałym związku jest możliwa.
A co do samej przemocy, ma bardzo różne odcienie i twarze (nie zawsze z widocznymi siniakami...). Może być bardzo "zawoalowana". Jest coś takiego jak "efekt gotującej się żaby", "efekt gasnącego światła", "efekt miesiąca miodowego" i wiele innych. Do niedawna jeszcze ludzie nie wierzyli nawet, że istnieje coś takiego jak przemoc psychiczna... Przemoc zdarza się wszędzie, i w świecie "glamour", i w zamożnych, tzw. "porządnych" rodzinach.

Film nie miałby sensu, gdyby od początku pokazana była czysta przemoc. Całe to och i ach wokół faceta, zaręczyny i wszystko dalsze, byłoby głupie i naiwne. Akurat to stopniowe prezentowanie emocji głównego bohatera, brak pohamowania, wybuchy, było jak najbardziej na plus. Zwłaszcza, że bohaterka sama nie uświadamiała sobie skali problemu na początku. Nie widzi w tej relacji niczego niewłaściwego. Nie łączy jej z problemem własnej matki. Jeszcze w szpitalu mówi pielęgniarce, że nic się nie stało, że to nie był gwałt. Dopiero pod koniec, gdy mówi mężowi, że chce odejść i pyta go, co poradziłby córce, gdyby mąż ją brał siłą widać, że zrozumiała problem w jakim tkwi. To największy atut tego filmu.

Ten film prezentuje przemoc domową w wersji glamour. Blake wygląda jak milion dolarów, nawet jeśli przed chwilą spadła ze schodów. Sądzę, że temat przemocy jest tu drugorzędy, bardziej chodziło o wyeksponowanie urody aktorów i prezentację garderoby - ponoć Blake Lively nosiła w filmie ubrania z własnej szafy.