Pomysł ciekawy - nakręcić film o sobie, swojej rodzinie i zaprosić do projektu rodziców, babcię, przyjaciół i urzędników. Była to pewnie jakaś forma autoterapii, chęć wejrzenia w siebie i w środowisko, z którego reżyserka się wywodzi. I chociaż "nie-aktorzy" są niezwykle autentyczni, to tak naprawdę niewiele dowiedziałam się o tych postaciach ani do końca nie wiem, o czym reżyserka chciała nakręcić swój film. Jest tam wszystkiego i przytłaczająco dużo, ale w efekcie niewiele. Sporo jest nic nie znaczącej paplaniny i scen, które nic nie wnoszą. Chociaż to raczej krótki film, z utęsknieniem czekałam na jego zakończenie. I tylko jedno ciekawe zdanie w nim padło: „Myślę, że ważne jest, aby zrozumieć, że rodzina w twojej głowie nie jest twoją prawdziwą rodziną” - to słowa Andrei do Ivany. Za mało jak na prawie półtorej godziny.