Do obejrzenia tego filmu namówił mnie mąż, któremu tak bardzo podoba się ta animacja, jest nią po prostu zachwycony. Ja natomiast mam zupełnie inne odczucia. Zrozumiałam przekaz, oczywiście, pomijając to, że kompletnie nie rozumiałam co ta staruszka mówiła, co chwilę musiałam pauzować i pytać męża, co ona właściwie mówi. Sama animacja wywołała we mnie dreszcz obrzydzenia i ohydy, te olejne łzy (one były najgorsze), jakieś płyny czy organy, te wszystkie przebłyski psychodelicznych kolorów i muzyka. Ja wcale nie trolluję, film oczywiście genialny, ale zastanawiam się, jakie emocje miało to we mnie wywołać? Mąż powiedział, że smutek i żal. Mnie natomiast tylko robiło się niedobrze od patrzenia na tę animację. Nie wiem, co mam myśleć. Nie działa na mnie dobrze takie kino.