Film ten, wbrew pierwszy, drugim, a także trzecim i czwartym wrażeniom, jest zarówno:
- mądry
- oryginalny
- wzruszający.

Nawet fani tego dzieła raczej będą się skłaniać, że siłą jest tutaj purenonses, dadaizm pewien, humor frywolno-prosty (żeby nie rzec uroczo-prostacki, niepowtarzalne zestawienie osiągalne tylko dla duetu Maklakiewicz - Himilsbach).

Nie jest też przenudzony, prze-naturyzowany, prześmieszny (za bardzo śmieszny) czy też po prostu chybiony (mimo dobrych chęci - "Skorpion, Panna i Łucznik" Kondatiuka z 1972 r. właśnie wg mnie jest takim filmem chybionym, co znaczy, że nie jest dobrym filmem, a powody tego trudno wyłuszczyć, chyba, że ktoś poświeciłby zagadnieniu monografię ocierającą się o istotę sztuki, ludzkiej egzystencji i psyche) - chybienie filmu jest rzeczą ludzką, powiedziałbym nawet arcyludzką, tj. zdarza się geniuszom i prawdziwym artystom, którzy chcą nam ujawnić i odsłonić Tajemnice i dążą do tego, choć jest to jak motyka wzniesiona na Słońce; nie udaje im się to, lecz szacunek i wartość tego jest większa niż wielu wybitnie udanych hitów. Jest to chybienie na podobieństwo hamartii - tragicznej (greckie pojęcie) doli rozmienięcia się z celem, związanej z fatum i karą Bogów, którzy karcą człowieka za próbę wykradzenia ich tajemnic). Film ten zapowiada jednak tę ambicję alchemicznego dzieła i przekroczenia zasłony - paradoksalnie dokonuje się w to w dziele o na wskroś innej - na pierwsze wrażenia - treści, konstrukcji, obrazowaniu, temacie - czyli w "Jak to się robi własnie".

A jeśli ktoś ciekaw, dlaczego uważam tak jak wyżej napisałem zapraszam do siebie, gdzie sprawę alchemii tego filmu wyłuszczę, tutaj chyba już i tak przynudziłem za długim wywodem.
pozdrawiam :) MD