Już dawno nie widziałem filmu, który by tak wyraźnie i tak radykalnie rozprawiał się z jakimś mitem lub archetypem. Tutaj jest to oczywiście wojna. I to nie tylko wojna sama w sobie, ale także dotychczasowy sposób opowiadania o niej - czy to naiwny, czy prześmiewczy, czy naturalistyczny (co widać m.in. w bezpośrednich bardzo przewrotnych nawiązaniach do takich sztandarowych tytułów, jak Full Metal Jacket, Łowca Jeleni, Czas Apokalipsy). Reżyser odziera wojnę nie tylko z wymiaru heroicznego, ale także tragicznego: wysiłek żołnierzy jest bezsensowny, ich działania - bezcelowe (żeby nie powiedzieć żadne), ofiary to albo uciekający cywile albo omyłkowo zastrzeleni żołnierze. Zostaje zakwestionowany nawet rzekomo tragiczny i traumatyczny wymiar życia "kombatanta" - po powrocie do domu (który zresztą odbywa się w chwale - tutaj mającej wymiar ironiczny) życie się nie zmienia - biegnie dalej swoim torem, jak gdyby nigdy nic. I już nic nam nie zostaje, poza gorzkimi wspomnieniami zawiedzionych nadziei.